Prawdy o skórzeckim herbie

Na skraju Tucholskich Borów, gdy
ciemna noc zapada wszystkie
zwierzęta gromadzą się
na polanie, a sowa zaczyna swoje
opowiadanie.
Przedstawię wam naukowo jak
powstał bursztyn i jeziora,
kto umiał klątwę zdjąć z potwora.

Swawolne zabawy przerwały
grzmoty.
Zapadła ciemność a zimny wiatr
zawył okrutnie.
Padł blady strach.
Wszyscy do domów pouciekali.
Do dziupli, norek w głąb ciemnej
kniei mając nadzieję, że to
chwilowo, że ciepłe słońce wyjdzie
na nowo.
Rano gdy trochę się rozwidniło,
oczom ukazał się jęzor lodowy,
na którym siedział Gryf
Ptasiogłowy.
Przybył do borów prosto z północy,
chcąc wszystko zniszczyć,
zmrozić, otoczyć. Drzewa zrobiły
zaporę z bali, mając nadzieję, że
to oddali jęzora mokre, głośne
mlaskanie.

Nie dały rady drzewa strudzone z
tego wysiłku padły zemdlone.
Gdy góra lodu je osaczyła krew im
stwardniała i pozłociła.
Na brzegu morza w porannym
blasku, bursztyny można znaleźć
na piasku. Radosny Gryf nadstawił
ucha, wszyscy przepadli i nawet
mucha mała za pewnie się nie
uratowała.
Ciszę przerywa jakieś chlipanie.
Zajrzał do dziupli, która leżała,
a tam zobaczył, że mały szpaczek
wtulony w matkę cichutko płacze.
Gdy malec ujrzał, że ślepie łypie,
zebrał się w sobie
i jak nie krzyknie!
To za mamusię! to za mój domek!
A to, że wszystkie drzewa
zniszczone!
Walił po ślepiach ile się dało
schlapał łezkami pierś gada całą.
Nagle powstała wielka odmiana.
Łezka zmiękczyła serce tyrana.
Może to czary zdjęte zostały? Bo
Gryf był inny, taki nieśmiały.
Zobaczył złego wielkie rozmiary.
Rozkazał lodom wracać do domu,
a każdą nieckę w ziemi zrobioną
wodą zapełnić.
Tak się rozczulił, wizje roztaczał,
że miasto Skórczem będzie
nazwane, że wszystko będzie
zapamiętane, a w szczególności
odwaga Szpaczka co umiał bronić
swojego gniazdka.
Wszystko co widział, całe bratanie
jeleń rogami na skalnej ścianie
rysował wiernie. Wszystkie te
prawdy mamy na herbie.

Gryfa widziano w Gdańsku na
Jarmarku Dominikańskim.
Bursztyny kupował.
Nim do kieszeni schował,
czule je pocałował.

Nadzieja

Człowiek gdy jest młody, zdrowy
marzy mu się świat różowy.
Szuka wokół jasnych barw,
trafia na szarość nagich skał.

Gdy jest starość, ból i strach,
próżno szukać ciepłych barw.
Gdy wiatr od morza w fale dmie,
fala jak życie, gdzieś kończy się.

Na widnokręgu tęcza lśni,
to znak na lepsze, jasne dni.
Nadzieja jak w tunelu blask,
rozświetla serce w każdym z nas.

Jesień

Słońce wstało dziś rano cichutko,
zaświeciło radośnie lecz krótko.
Czarna chmura przykryła je
szczelnie i deszcz szumiąc spadł
gęsto na ziemię.
Szaro, smutno zrobiło się wszędzie
ale w domu wesoło będzie.

Nikt o deszczu już nie pamięta
bo w powietrzu malina i mięta.
Razem łatwiej dni chmurne przetrzymać
a za pasem i wichry i zima.
Będą sanki, śnieżynki, bałwanki
i znów słońce, skowronki, sasanki.

Zima na Kociewiu

Zima śnieżną czapą nakryła cały
świat.
Ziemia mrozem skostniała
nieprzychylną się stała.
Dzikie głogi, jarzębina i leśne
poszycie to dla ptaków i zwierząt
zimą znaczy życie.

My Kociewiacy biorąc lampiony
w ręce w noc Wigilijną szukamy
gwiazdy na firmamencie.
Jak to dziadowie przez wieki
robili, po kolędzie z dobrym
słowem chodzimy.

Gloria, Gloria, Gloria!
Echo niesie wokoło.
Na chwałę Bogu, ludziom
na nadzieję drzewko lśni wesoło.

Symbole

Pozostały już tylko symbole...
Puste miejsce przy wigilijnym stole.
Kromki chleba ucałowanie,
gdy upadnie niespodziewanie.
Bóg w dom gdy gość przybywa.
Szacunek dla ziemi w podzięce za żniwa.

Do stołu droga daleka.
Jest płot, za płotem pies szczeka.
Chleb do kosza wrzucony.
bo wczoraj został kupiony.
Gość niezpowiedziany od progu odesłany.
Ziemia miłości nie czuje, bo człowiek ją chemią częstuje.

Bóg, Honor, Ojczyzna, to wielkie słowa
za którymi się coraz częściej marność ludzka chowa.

Ostatnia droga

Kiedy mgła mleczną ścianą odgrodzi żywych świat,
spokojnie idź tunelem w blask.
Ród nasz odważnych przodków miał,
co szli bez strachu w ogień, mróz i szkwał.
Garściami rwali darń, prąc do przodu,
mając za nic rany, ból czy uczucie głodu.
Ty z podniesioną głową odważnie krocz.
Wykrzesaj siłę, znaleź w sobie moc.
Niech ci pomocą będzie kromka chleba,
którą podałeś, wiedząc, że ktos nie ma.

Razem przez życie do jesieni

Młodzi, zakochani, urodą bogaci.
Przez czas nadłamani, skrzywieni, garbaci.
Na myśl co przeżyli prostują swe krzyże
a miłe wspomnienia wciąż wyżej i wyżej
unoszą ich głowy.
Bo było słoneczko i wichry i burze
a oni wciąż razem i oby najdłużej.
Bo słońce jesienne jest również przepiękne
a kwiatek jesienny też śliczny nim zwiędnie.
Zimą też widać słoneczka promienie
a życie jest piękne bez względu na cienie.